Иди Қурбон таҷассумгари садоқату фидокории муъминон дар назди Худованд буда, ҳамзамон саршор аз меҳру саховат ва ҳимматбаландии мардуми мусулмон (чи марду чи зан) мебошад. Пинҳон нест, ки маънӣ ва фалсафаи бузурги иди Қурбон ба қадри якдигар расидан ва боҳамдигар наздик шудан маҳсуб гардида, ин рўз мусулмонон барои хушнудии Худованд қурбонӣ мекунанд

Аз фазлу раҳмати Худованд аст, ки дар тули сол барои бандагони худ мавсимҳое қарор медиҳад, то дар он ба аъмоли солеҳ бипардозанд.

Ҷойгоҳи ахлоқ дар Ислом ба ҳадде аст, ки Худованди Мутаъол вақте ҳазрати Паёмбар (с)-ро тавсиф мекунад, хитоб ба ӯ мефармояд: “Ҳамоно ту бар хулқе бузург ҳастӣ”.

Эй мардум! Битарсед аз Парвардигоратон, Он, ки шуморо аз як тан офарид ва аз ӯ ҳамсарашро офарид ва аз он ду мардони бисёр ва заноне интишор дод”. (Сураи “Нисо”, ояти 1)

Яке аз сифатҳои фозила ва ахлоқи ҳасанаи инсонӣ қаноат аст, ки ҷумла фазоил вобастаи он аст, балки қаноат роҳат дар дунё ва охират аст.

Ислом аз оғози дар олам паҳн шуданаш мардумро ба ваҳдату инсондўстӣ, ростию покизагӣ, эҳтирому арҷгузорӣ ба офаридаҳои Худованд ҳидоят менамуд ва то абад хоҳад кард.