Ба ҳама маълум аст, ки гурӯҳе, ки пайрави Расулуллоҳ (с) ва пайрави саҳобаи киром ҳастанд, танҳо аҳли суннат ва ҷамоат ҳастанд, зеро ки дигар фирқаҳо, гарчанде даъвои (бедалел) пайравӣ ба Расулуллоҳ (с) дошта бошанд ҳам, аммо ошкоро инкори равиши саҳобагонро доранд мисли шиаҳо.

Аввалин оятҳои Қуръони карим дар тарғиби хондан ва донишомӯзӣ нозил шудааст, чунон ки Худованди ҷалла ва ъало фармудааст: “Бихон ба номи Парвардигорат, ки офарид”.

Мо бояд барои ҷавонон чунин шароите муҳайё созем ва онҳоро тарзе тарбия кунем, ки фарзандони мо дар зиндагӣ роҳи дурустро интихоб намоянд, илму донишҳои муосирро аз худ кунанд, касбу ҳунарҳои замонавиро омӯзанд ва оянда мақоми арзандаи худро дар ҷомеа соҳиб шаванд

Истиқлолият ҳамчун арзиши муқаддас ва муҳити озоди соҳибихтиёрӣ дар таърихи навини миллати тоҷик саҳифаи наверо варақгардон намуд, ки оғози дигаргуниҳои гардишсоз дар ҳама соҳаҳои ҳаёти давлату ҷомеа гардид. Миллати шарафманду соҳибтамаддун ва куҳанбунёди тоҷик аз азал ба истиқлолият эҳтироми шоиста дошт ва дар гузашта ормони истиқлолхоҳиро як ҷузъи асолати ватандорӣ ва ҳувияти миллии хеш медонист.

Имрӯз дар шароити басо мураккаб ва душвори ҷаҳонишавӣ қарор дорем. Чунин раванд шояд аз як ҷониб боиси бо ҳам наздикшавии тамаддунҳои гуногун гардад. Баҳри рушду камоли якдигар таъсир расонанд, якдигарро мукамал созанд. Ба ҳам таъсири мусбат расонанд. Аммо аз ҷониби дигар, маҳз ҷаҳонишавӣ боиси бегонапарастӣ, зӯран ба урфу одат, расму оини миллате бор шудани чунин арзишҳои миллати дигаре мегардад. Бахусус, аз ҷониби абарқудратҳо. Ин вазъи басо ҳассос аст.

Саъйу талош кардан баҳри ободонии ҷомеа ва зиндагии саодатмандона барои ҳар фарди мусулмон ҳатмӣ ва зарур аст. Чунки дунё киштзоре барои ҷаҳони охират аст ва ҳамон тавре ки маълум аст, кишоварз ҳамеша мекӯшад, то киштзораш обод бошад, дар нигоҳубини он аз тамоми васоил ва имкониятҳо истифода мебарад, то ки офату ва зараре ба он нарасад.