Агар боиси малол набошад, маънои ин ҳадисро cода ва пурра мефаҳмондед: “Он қисме аз изор, ки поёнтар аз шитолинг бошад, дар оташи дӯзах аст”.

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳу. Бародари азиз, маънои шитолинг буҷули по аст, яъне ҳамон устухони барҷастае, ки дар ду тарафи болои пошнаҳо қарор доранд. Мафҳуми ҳадис наҳй аст аз исбол (фурӯ ва дароз гузоштан)-и изор поёнтар аз шитолинг ва ваъид бар касе, ки ин амалро аз рӯи кибру худситоӣ анҷом медиҳад. Чунки дар ҳадиси дигар омадааст, ки Расули Худо фармудаанд: “Худованд дар дӯзи қиёмат ба сӯи касе, ки изорашро аз рӯи кибру ғурур бикашонад, назар намекунад”. (Муттафақун алайҳ). Аз нигоҳи фиқҳи мазҳаби ҳанафӣ дароз гузоштани изор бидуни кибру ғурур макрӯҳи танзеҳӣ аст. Дар “Фатовои ҳиндӣ” оиди ин масъала чунин меорад: “Дароз гузоштани мард изорашро поёнтар аз буҷулакҳо агар аз рӯи кибр набошад, пас макрӯҳи танзеҳӣ мебошад”. Бинобар ин, исболи изор аз рӯи кибру ғурур макрӯҳи таҳримӣ маҳсуб мешавад.