Савол № 02012
Ман 18-сола будам, ки як бачаро дўст доштам. Ў баъд аз наздик шинос шудан пешниҳод кард, ки барои шариатӣ кардани муносибатамон бояд никоҳ кунем...
Савол:
Ассалому алайкум. Ман 18-сола будам, ки як бачаро дўст доштам. Ў баъд аз наздик шинос шудан пешниҳод кард, ки барои шариатӣ кардани муносибатамон бояд никоҳ кунем. Шартҳои никоҳу маҳру талоқро фаҳмонда аз ман пурсид, ки “занаш мешавам ё на”. Ман “ҳа” гуфтам. Гуфт, ки “тамом, ҳарду дар никоҳем”. Мо ягон шоҳид надоштем ва то имрўз фақат шаш-ҳафт нафар дўстонамон аз ин огоҳанд. Оё ин никоҳи мо дуруст аст ё на?
Саволдиҳанда: Нигора
Ҷавоб:
Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳ. Хоҳари азиз, никоҳи шумо фосид аст, чунки аз нигоҳи шариати Ислом никоҳ бидуни шоҳидон эътибор надорад. Барои дуруст шудани никоҳ ҳузури шоҳидон зарурӣ ва ҳатмӣ аст. Набояд фаромўш кард, ки никоҳ кори бозӣ нест, барои бобаракат шудани никоҳ ризояти волидон ва дуои хайри онҳо лозим аст. Барои огоҳии бештар оиди ин масъала шумо ҳатман китоби “Аниси занони покдоман”-ро мутолиа намоед.
