Хӯрдан ва нӯшидан аз зарфи тиллоӣ ва нуқрагин ва пӯшидани либоси абрешимӣ аз нигоҳи фиқҳи ҳанафӣ чӣ ҳукм дорад?

Дини Ислом хӯрдан ва нӯшидан аз зарфҳои тиллоӣ ва нуқрагинро барои марду зан ҳаром қарор додааст. Дар ин хусус Ҳузайфа чунин ривоят кардааст: «Пайғамбар (с) моро наҳй кард, ки дар зарфҳои тиллоӣ ва нуқрагин об бинӯшем ва ё ғизо бихӯрем ва ё либоси абрешим ва зебо бипӯшем ва ё бар он бинишинем». Пайғамбар (с) фармуд: «Инҳо дар дунё барои кофирон аст ва дар қиёмат барои моаст». (Ривояти Бухорӣ). Пас маълум шуд, ки қолине ки аз абрешим сохта шуда бошад, истифодаи он ҳаром аст. Аммо зинат додани занон бо тилло ва либоси абрешим манъ нест, чунонки аз ҳазрати Алӣ (р) ривоят шудааст, ки Пайғамбар (с) як пора абрешимро дар дасти рост ва як пора тиллоро дар дасти чапаш гирифта фармуд: «Ин ду бар мардони уммати ман ҳаром аст». (Ривояти Аҳмад ва Абӯдовуд)