Солҳои охир иддае аз гурӯҳҳои манфиатҷӯ бо истифода аз эҳсосоти диниву мазҳабии мардум ва махсусан мусулмонон ба қавли машҳур «обро лой карда, моҳӣ мегиранд». Ба он нигоҳ накарда, ки дини мубини Ислом бо таълимоти саршор аз некиву накӯкорӣ ва ахлоқи ҳасана зуҳур намуда, ҳама гуна аъмоли зиштро мавриди накӯҳиш қарор медиҳад, равияву ҷараёнҳои алоҳида ҳадафу мақсадҳои худро бо ниқоби ислом пӯшиш медиҳанд ва оёти қуръониву аҳодиси набавӣ (махсусан чанд ояти аввали сураи «Тавба»-и Қуръони карим) – ро мутобиқ ба талабот ва манфиати хеш шарҳу тафсир мекунанд.

Дини мубини Ислом манзумаи зебогиҳои ахлоқӣ мебошад. Яке аз асосҳои ахлоқи зебое, ки дини мо ба он таъкид кардааст, фурӯтанӣ мебошад. Пайғамбари гиромиямон Ҳазрати Муҳаммад (с) дар яке аз аҳодиси шарифаш фармудаанд: «Касе, ки нисбати бародари диниаш бо фурутанӣ муносибат намояд, Худованди бузург шарафи он нафарро зиёдтар мекунад. Касе ҳам, ки нисбати бародари динияш мағрур шуда худнамоӣ кунад, Худованд вайро паст мезанад»