Худкушӣ зуҳуроти зишту номатлубест, ки он дар ҷомеаи инсонӣ тайи асрҳои тӯлонӣ мавҷуд аст ва инсоният дар ҳамаи давру замонҳо сари бартараф кардани он андеша менамояд.

Вазифаи ҳар як фарди солимфикр ва ватандўст ин мубориза бо ин гурўҳҳои террористӣ ва экстремистӣ буда, фароҳам овардани фазои боварӣ, эҳтиром ба манфиатҳои ҳамдигар ва муттаҳид шудани ҳамаи қишрҳои ҷомеаро бар зидди ин гуруҳҳоро тақозо менамояд.

Шарму ҳаё. Ин ду калима хеле маънои васеъро дар бар мегиранд. Агарчанде калимаи шарм дар луғатномаҳо бо ҳар забон тарҷума шудааст, аммо дар ҳеҷ луғат маънои мукаммали онро тавреро, ки дар забони тоҷикист, дарёфт кардан мушкил аст.

Некӣ ба падару модар ва адои ҳуқуқашон аз ҷумлаи арзишҳоест, ки оятҳои Қуръони карим ва ҳадисҳои гуҳарбори Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам, онро дастгирӣ мекунад. Мусулмони воқеие, ки амру фармонҳои илоҳиро якояк иҷро ва дар зиндагӣ ба кор мегирад, ҳар гиз аз ин масъалаи бисёр муҳим ѓофил намешавад...

Дар пешрафти ҷомеа баланд бардоштани нерўи зеҳнии ҷавонон нақши босазое дорад. Чун ҷавонон ояндаи миллат ҳастанд ва шаклгирии фарҳанги имрўзаву ояндаи кишвар аз онҳо вобастагии зиёд дорад, бояд фаъолияту назарҳои онҳо мавриди таҳқиқ қарор бигиранд.

Ин моҳест, ки Худованд онро ба худаш нисбат додааст, зеро ин моҳ саршор аз файзу баракат ва неъматҳои бешумор мебошад, рўзҳои ин моҳ беҳтарин рўзҳо баъд аз моҳи Рамазон барои рўза доштан мебошанд. Худованд мефармояд: