Рӯза барои инсон на танҳо аз ҷиҳати рӯҳию маънавӣ манфиатнок аст, балки фоидаҳои зиёди баданӣ дошта, тани одамро аз ахлотҳои ғализ ва нолозим пок менамояд ва ба ӯ ҷисман ва рӯҳан тавонмандии комил мебахшад.

Ин мақола дар ростои барпо доштани тоату ибодат дар моҳи Рамазон - моҳи хайру баракат ва моҳи бахшишу хурсандии Парвардигор аст. Худованди Мутаъол дар боби он мефармояд

Гурӯҳе муваффақ, рӯйҳояшон сапед, пешонияшон дурахшон ва соатҳояшон бобаракат аст.Агар ҷузви онҳоӣ, Парвардигоратро ба хотири ин тавфиқ ва ин бахшиш сипосгузорӣ кун…

«Мо рӯза мегирифтем ва фарзандони хурдсоли худро низ водор ба рӯза доштан мекардем, барои онҳо аз пашми рангӣ бозича месохтем, то ҳар гоҳ яке аз онҳо барои ғизо гиря мекард, ӯро бо он бозича саргарм мекардем, то ин ки вақти ифтор фаро мерасид».

Сипос ва ситоиш Худованди Меҳрубонро, ки боз моро ба истиқболи моҳи мубораки Рамазон мушарраф гардонид.

Яке аз ибодатҳои мавсимӣ, ки ҳар сол дар моҳи мубораки Рамазон баргузор мешавад, намози таровеҳ аст.