Ин боздид ва сафари кории Ҷаноби Олӣ боз қалби як зумра бадхоҳони миллатро пора намуд ва лаб ба суханҳое, ки аз он бӯи фитнаву тафриқаандозӣ меояд, боз намуданд. Дар рафти суханрониашон Ҷаноби Олӣ таъкид намуданд, ки сатҳи ҷинояткорӣ поин бурда шавад ва ҷинояткорон бояд дар назди қонун ҷавоб гӯянд.

Баъди ба имзо расонидани Созишномаи истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон мақсаду кӯшишҳо таҳти роҳбарии Пешвои миллат ба он равона гардид, ки минбаъд дар кишвари азизи мо сулҳу ваҳдат тантана намояд.

Ислом бо пайдоиши худ нимҷазираи арабиро сокит карда, низоъҳои қавмӣ ва гурӯҳиро барканда кард. Рисолати аслии ислом таъмини ваҳдати эътиқодӣ буд, ки дар партави ин самт имконияти иттиҳод ва иттифоқи ҷамъиятӣ пайдо гардид.

Тамоми созмонҳои террористӣ, аз ҷумла, ташкилоти террористӣ-экстремистии ҲНИТ, ки фаъолияти он бо қарори Суди Олӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон манъ карда шудааст, зимни фаъолияти худ ба таври фаровон усули пинҳонкориро истифода мебаранд. Сабаби истифода бурдани усули пинҳонкорӣ махфӣ нигоҳ доштани ҳадафҳои ниҳоии худ ва бадин восита, ба чашми аҳли ҷомеа хок пошидан аст.

Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон дар солҳои ҷанги шаҳрвандӣ зери хатар монда буд. Қувваҳои сеюм барои заиф намудани Истиқлолияти давлатӣ ҳама чораҳои ғаразноки худро андешида буданд. Ба ҳамаи ин нигоҳ накарда, Ҳукумат ва роҳбарияти Тоҷикистон ба масъалаи таъмини ҳуқуқии рушди ҷомеа эътибори ҷиддӣ доданд ва медиҳанд.

Масъалаи ҷавонон ва пешгирии шомилшавии онҳо ба ташкилот ва ҳизбу ҳаракатҳои экстримистӣ имрӯз аз масоили мубрам маҳсуб меёбад. Воқеаҳои мудҳише, ки дар кишварҳои Ховари Миёна рух доданд, бештар бо иштироки ашхоси раҳгумзада, ки синну солашон ниҳоят ҷавон аст, ба амал омад.