Сиёсати ояндасози Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар танзими анъана ва ҷашну маросим­, ки бо раъйпурсии оммаи мардум қабул гардид, ҷойгоҳи махсус дорад. Роҳбарияти олии сиёсӣ ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон талаб мекунанд, ки тамоми мардуми кишвар дар интихобу пешбурди роҳи зиндагӣ ва ба ҷои овардани анъана ва ҷашну маросимҳо сарфакорона амал намоянд, аз тақлиди кӯркӯрона, таассуб, сарфи беҳуда канораҷӯӣ кунанд.

Пеш аз сухан гуфтан дар бораи ҳаводиси муҳими таърихӣ ба мавқеи зан дар ҷоҳилияти пеш аз Ислом ишора намоям, дар байни мо шоеъ гаштааст, ки зан дар замони ҷоҳилият ҳамчун молу матоъ барои мард ҳисоб мешуд ва дучори анвои гуногуни зулму истибдод буд, то ин ки дини ислом онро аз байн бурд.

Пӯшида нест, ки на ҳама сиёсатмадорони дунё аз доираи як кишвар ё минтақа фаротар рафта, бо дарки масоили марбут ба башарият бо ҳисси масъулияти том андешаронӣ менамоянд. Аммо Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо вуҷуди он ки мушкилоти иқтисодӣ, иҷтимоии Тоҷикистон дар даврони аввали баъди истиқрори сулҳ ҳанӯз хеле зиёд буд, бо фаҳми дурбинона масъалаҳои сатҳи ҷаҳониро мавриди таваҷҷуҳ қарор доданд, ки аз ҷониби ҷомеи ҷаҳонӣ истиқболи самимӣ ёфт.

Пӯшида нест, ки тафаккури ифротӣ, гурӯҳҳои ифротгарои динӣ ва созмонҳои террористӣ чӣ дар минтақа ва чӣ дар миқёси ҷаҳон барои мавҷудияти кишварҳо хатарҳои ҷиддӣ эҷод намуда, садди роҳи рушди босуботи ҷомеаҳо мегардад.

Муҳимтарин вазифаи волидон таълим ва тарбияи фарзандон аст.

Ҳамин тавр, об неъматест, ки олудагиҳои тани моро пок месозад, руҳу ҷони моро навозиш мекунад ва ниҳоят чун мувозинат гум мекунем, моро ба худ меорад. Чун марг инсонро гулӯгир мешавад, дар нафаси охир боз мехоҳад, ки ба ӯ як каф об диҳанд.