Дини мо дар ин замина баъзе қонуну қоидаҳоро пешниҳод кардааст. Ба ҳақ ва меҳнат эҳтиром гузоштан, иҷро кардани уҳдадориҳо, дуруст рафтор кардан, корро ба хубӣ иҷро кардан, одил будан, самимӣ ва нияти нек доштан, ба аҳду ақд вафо кардан ва ғайри инҳо қоидаҳое ҳастанд, ки риоя ва иҷро кардани онҳо ҳангоми кору фаъолият ҳатмӣ мебошанд.

Бо сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат имрўз қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ ба артиши муқтадир ва муҷаҳҳаз табдил ёфт, ки яке аз артишҳои пешрафта маҳсуб меёбад. Қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ имрўз дорои тамоми таҷҳизоти техникӣ буда, барои афсарону аскарон тамоми шароитҳо муҳайё гаштааст.

Чун Паёмбар (с) аз ғори Савр берун шуд ва озими Мадинаи мунаввара гардид, яъне ватани худро тарк (ҳиҷрат) мекард, дар минтақаи Ҷуҳфа байни Маккаву Мадина қарор гирифт, роҳи Маккаро шинохт, маҳзун шуд, дилаш ба ватан майлон гардид, зодгоҳ ва зодгоҳи аҷдодонашро ба ёд овард. Ин буд, ки Ҷабраил нозил шуд ва пурсид: Муштоқи ватан ва зодгоҳат шудӣ? Паёмбар (с) посух доданд: Бале! Пас ин оят нозил шуд: «Ҳамон Худое, ки Қуръонро бар ту фарз кард, туро ба ҷойгоҳ ва зодгоҳат бозмегардонад» .

Амалҳои солеҳ хеле зиёд мебошанд, ки дар Қуръони карим ва ҳадисҳои Пайғамбар (с) ба он таъкид шудааст. Баъзе аз аъмоли солеҳ нисбат ба баъзе дигар фазилати бештаре дорад. Яке аз беҳтарини аъмоли солеҳ накуӣ бо падару модар аст, чунончи Худованди карим дар Қуръони маҷид мефармояд: «Ба падару модари хеш накуӣ кунед». (Нисо; 36).

Аслан ҳар қиссае, ки барои хонандаи азиз нақл мекунем, воқеӣ буда, дар ҳузури гурӯҳи кории ТҶ ”Пайроҳаи хушбахтӣ” ва ё дар танҳоӣ дар шоҳидии банда ба вуқӯъ омадааст ва барои ибрати дигарон ба таври махфӣ бе ошкор намудани ягон нишонаву маълумот ва бо нигоҳ доштани сирри муроҷиаткунанда ва бо таъғир додани баъзе паҳлуҳо онро ба маърази умум мегузорем, то ба ҳар як нафари соҳибақлу соҳибхирад дарсе бошад ва як таконе, то дар зиндагӣ хато наравад.

Дарахт яке аз зеботарин ва шигифтангезтарин мазоҳири хилқат аст. Ҷилваи гӯё аз таҷаллии Офаридгор. Зебоии дарахт на танҳо дар нигоҳи одамӣ, балки дар манзари Офаридгори ҷаҳон низ ба некӣ омадааст. Дарахт на танҳо аломати ободӣ ва мазҳари ҳаёту зиндагист, балки сабаби зебоии рўҳиву боигарии муҳит, фазо ва ҳавост.