Саволу ҷавоб - Хонавода
02324:
02309:
Ман дар кишвари Русия қарор дорам. Рўзе байни ману ҳамсарам ҷанҷол шуд, дар ҳолати асабоният гуфтам, ки “ҷавобатро додам, ба хонаи падару модарат рав”, аммо ў нарафт. Фардои он рўз занг зада гуфтам, ки “се талоқат кардам”. Алҳол пушаймонам, ду фарзанд дорам. Оё метавонам, ки боз никоҳ кунам?
Қисмҳо:
Хонавода02273:
Агар шахсе ба занаш гўяд, ки “ту ба бозори Корвон ё ба дигар бозор рафтӣ ва барои савдо кардан аз пеши ҳамон одам бор овардӣ, ту се талоқ”, зан ба ҳамон бозор раваду надарояд ва аз беруни бозор барои рўзгори зиндагӣ ё барои худ ё барои фарзандони худ чизе харад, дар ин холат талоқ воқеъ мегардад ё на?
Қисмҳо:
Хонавода02271:
Ман бо телефон бо хусурам даъво кардам ва ба ў гуфтам, ки “агар духтарат зани ман бошад, ба вай се талоқ”. Баъд дидам, ки телефон хомўш шуда ва хусурам сухани маро нафаҳмидааст. Ҳамсарам дар ин вақт дар ҳолати ҳайз қарор дошт. Хулоса ғайр аз худам касе ин суханонро нашунидааст. Оё ман метавонам дубора никоҳ кунам?
Қисмҳо:
Хонавода02265:
Шахсе ба ҳамсараш гуфт, ки «ба ту ҷавоб», баъд аз як моҳ бо тариқи паёмак навишт, ки «талоқат кардам». Пас аз ду сол никоҳ карданд ва баъд аз чанд соли зиндагӣ фарзандор мешаванд. Мутаассифона пас аз як ҷанҷоли сахт шавҳар ба зан мегўяд, ки «ба ту талоқ!», боз қаноат накарда мегўяд, ки «сад талоқ!».
Қисмҳо:
Хонавода02257:
Ман бо оилаам муддати ҳашт сол зиндагонӣ намудем ва соҳиби ду духтарча ҳастем. Рўзе байнамон ҷанҷол шуд. Падари оилаамро даъват намуда, ба ў фаҳмонидам, ки духтаратон ҳурмати модарамро ба ҷо намеорад. Аммо падараш модарамро “бевазани бесаркалон” гуфта ба ман хитоб кард, ки “ё модарат, ё духтарам”. Ман се талоқаш додам. Он вақт оилаам панҷмоҳа ҳомила буд, пас аз чор моҳ писар ба дунё омад. Ман чӣ бояд кунам?
Қисмҳо:
Хонавода