Қуръони азимушшаън 1444 сол пеш моро огоҳ кардааст, ки дини комилро пароканда насозем, аз ин дин ба манфиатҳои хусусӣ сўистифода накунем, онро комилу бегазанд ҳифз кунем. Аммо дар ҷаҳони муосир қудратҳои алоҳида, созмону ниҳодҳои гуногун ҳамеша талош менамоянд, то ба ҷудо намудани мусулмонон ба фирқаву гурӯҳҳои гуногун бесуботӣ ва нооромиро дар кишварҳои мусулмоннишин ташкил намоянд.

Оила такягоҳи аслии низоми иҷтимоӣ, фарҳангӣ ва динии ҷамъияти инсонӣ ва исломӣ аст. Оила ҷойгоҳи оромиши тану рўҳи инсонҳо, махсусан зану шавҳар ва фарзандони онҳост. Бинои оила, асоси бунёди ҳалқаҳо ва силсилаҳои ба ҳамдигар васлшавии ҷомеъаи инсонӣ барои башарият будааст. Дар тўли таърих мақоми оила ба сифати пайванди ногусастании идомаи наслҳо барои ҳамаи дину мазҳабҳо чун падидаи ғайри тағйирёбанда ба шумор мерафтааст.

Беҳтарин зикр ин гуфтани калимаи «Ло илоҳа иллалоҳ» мебошад. Мусалмон бояд ин зикрро бештар гўяд. ҳазрати Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам гуфтаанд: «Беҳтарин чизе, ки ман ва тамоми паёмбарони пешин гуфтаанд, ин «Ло илоҳа иллалоҳу ваҳдаҳу ло шарика лаҳ лаҳул-мулку ва лаҳул-ҳамду ва ҳува ало кулли шайин қадир» мебошад» (Ривояти Тирмизӣ).

Намоз бар асоси таълимоти дини мубини Ислом назди Худованд мартаба ва ҷойгоҳи бузурге дорад ва аз ҳар ибодати дигаре азизтар ва маҳбубтар аст. Он барои инсон меъроҷи маънавӣ, тулӯъгоҳи рӯҳӣ, созандаи ҷавҳари шахсият ва такомулдиҳандаи истеъдодҳои фитрӣ мебошад.

Мавлоно Абдураҳмони Ҷомӣ «Баҳористон»-ро дар синни 73-солагӣ навиштааст ва ин нукта муҳим аст, ки ӯ аз назари таҷрибӣ ва андӯхти рӯзгор ба дараҷаи камолот расида, дар партави андӯхтаву таҷрибаю омӯзаҳои рӯзгор масоили ахлоқиро мавриди назар қарор дода, маҳсули санҷишҳои зиндагиро рӯйи коғаз рехтааст.

Ислом дини раҳмат аст. Паёмбари бузургвор (с) пайравони худро ҳамеша ба муомилаи нек даъват мекарданд ва доир ба фазилати ҳусни хулқ ва хушгуфторию хушрафторӣ мефармуданд: “Аҷру савоби касе, ки хушгуфтор асту ширинсухан, ба аҷру савоби обиди рӯзадори шабзиндадор баробар аст”.