Инак мавлуди гиромии Паёмбари азимушшаън саллаллоҳу алайҳи ва саллам фаро мерасад. Мавлуди он нафаре, ки Ҳабиби ҳазрати Ҳақ аст ва маҳбуби дилҳои муъминон

Бояд қаблан зикр намуд, ки ҳамаи инсоният, новобаста аз он ки аз кадом рангу нажоданд, дар кадом сарзамин умр ба сар мебаранд, бо ҳар забоне, ки сўҳбат кунанд ва намояндаи ҳар қишру табақае, ки бошанд, фарзанди Одаманд ва дар манзалати фарзандии Вай мартабаи баробар доранд.

Дар дини Ислом назофату покизагӣ ҷойгоҳи арзишманде дорад ва моро ҳамвора ба сўи покизагӣ даъват мекунад. Расули Худо (с) дар ин маврид мефармоянд: «Худованди таъоло пок аст ва покиро дўст медорад, покиза аст ва покизагиро дўст медорад, бахшанда аст

Беиффатӣ ин худ табоҳии насл, барбодии шараф, латма ба ҳайсият ва номусу ситам ба худу хонавода ва ҷамъияту фарзандон мебошад. Беиффатӣ инсонро ба дараҷаҳои паст мерасонад, ӯро дар сатҳи поёнтар аз ҳайвонот қарор медиҳад ва бадтарин амал ва манҳустарин роҳи қонеъ кардани шаҳват аст. Бояд ҳар шахси солимақл биандешад, ки ҷавонӣ ситораест, ки фақат як бор дар осмони умр медурахшад.

Соли ҷорӣ мардуми шарафманди тоҷик ва низ сокинони ғайритоҷики ин сарзамин, онҳое, ки дар ин ватан зиндагӣ ва фаъолият ихтиёр кардаанд, ҷашни муборак ва ниҳоят азизу гиромӣ – 32-умин солгарди Истиқлолияти давлатии Тоҷикистонро таҷлил хоҳанд кард.

Тоҷикистони азизи мо соли 1991 соҳиби Истиқлолияти давлатӣ гардид ва худро ҳамчун давлати озоду мустақил ба ҷаҳониён муаррифӣ кард. Истиқлолияти давлатӣ инчунин ҳувиятии миллии мардуми тоҷикро ба зинаи комилан нав бардошт ва барои тақвияту густариш пайдо кардани ваҳдати тамоми сокинони Тоҷикистон заминаи пойдор фароҳам овард.