Иди саиди Фитр ва иди Қурбон дар баробари дигар санаҳои муҳими таърихии ҳаёти кишвар ба ҳайси ҷашни расмии давлатӣ дар саросари ҷумҳурӣ таҷлил мегардад. Ин худ нишони эҳтирому қадршиносӣ нисбат ба таърих, фарҳанги мардумӣ ва маросимҳои марбут ба дини мубини Ислом мебошад.

Аллоҳ – субҳонаҳу ва таъоло – мефармояд: «Қасам ба сапедадам ва қасам ба шабҳои даҳгона». (Фаҷр; 1-2). Дар тафсири ин оят омада, ки: «Манзур аз ин даҳ шаб даҳаи Зулҳиҷҷа аст, ҳамон тавре ки Ибни Аббос (р), Ибни Зубайр (р), Муҷоҳид ва дигарон гуфтаанд. (Ривояти Бухорӣ).

Худои таъоло инсонро офарид ва ўро дар замин мустақар сохт. Барои ҳар кас ватане қарор дод ва ободонии дунёву охиратро ба зиммааш гузошт. Мусулмони асил касест, ки дар ободонии диёри худ кўшиш мекунад ва дигаронро ба он ташвиқ менамояд.

Тавре ки ҳамаи мову шумо огоҳӣ дорем, пойдорӣ, амнияту осоиштагӣ, файзу баракат ва бақову обурўи ҷовидонаи ҳар як халқу миллат дар инсондустӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, ҳифз намудани маданияту маърифат ва ёд аз гузаштагони бузурги миллати хеш мебошад.

Қуръони азимушшаън 1444 сол пеш моро огоҳ кардааст, ки дини комилро пароканда насозем, аз ин дин ба манфиатҳои хусусӣ сўистифода накунем, онро комилу бегазанд ҳифз кунем. Аммо дар ҷаҳони муосир қудратҳои алоҳида, созмону ниҳодҳои гуногун ҳамеша талош менамоянд, то ба ҷудо намудани мусулмонон ба фирқаву гурӯҳҳои гуногун бесуботӣ ва нооромиро дар кишварҳои мусулмоннишин ташкил намоянд.

Оила такягоҳи аслии низоми иҷтимоӣ, фарҳангӣ ва динии ҷамъияти инсонӣ ва исломӣ аст. Оила ҷойгоҳи оромиши тану рўҳи инсонҳо, махсусан зану шавҳар ва фарзандони онҳост. Бинои оила, асоси бунёди ҳалқаҳо ва силсилаҳои ба ҳамдигар васлшавии ҷомеъаи инсонӣ барои башарият будааст. Дар тўли таърих мақоми оила ба сифати пайванди ногусастании идомаи наслҳо барои ҳамаи дину мазҳабҳо чун падидаи ғайри тағйирёбанда ба шумор мерафтааст.