Ҳамагон огоҳӣ дорем, ки дини мубини ислом бо иноят ва таваҷҷуҳи хосе, ки ба илм ва илмомӯзӣ дорад, пайравони худро ба он тарғибу ташвиқ менамояд ва пешрафту тараққӣ ва такомулро бар мусалмонон воҷиб гардонидааст, зеро шахс дорои каромат нахоҳад буд, магар пас аз он ки ба фазилати илму дониш ороста шавад.

Худованд дар чандин оятҳои Қуръони карим дастур медиҳад,ки аз исрофкорӣ ва зиёдхарҷкунӣ худро дур нигоҳ дорем. Вожаи исроф танҳо ба маънои зиёдаравӣ ва харҷи аз ҳад зиёд дар мавриди хӯрдану нӯшидан нест, балки исроф дар вақт, исроф дар умр ва исроф дар мол ҳам бахше аз исрофкорӣ мебошад.

Дар айни замон аксари ҷавонони пайрави ин ҳарактҳо ба шиору таблиғоти роҳбарони онҳо самимона бовар карда, ба ҳаёҳуйи сиёсию идеологии онҳо дода шуда, умуман дарк карда наметавонанд, ки дар доми фиреб ва хидмати дигарон қарор гирифтаанд.

Раҳбарони ташкилотҳои ба ном исломӣ бо фатвоҳои содиркардаи худ ба муқобили ғайримусалмонҳо бо паҳн намудани маводи мухаддир барои заҳролудкунию заҳролудшавӣ мубориза мебаранд, аммо ислом ба чунин шеваи мубориза муқобил буда, ҳамеша ҷонибдори даватҳои неку хайр аст

Борҳо шудааст, ки пайравони равияи салафия пас аз истеъмоли таом аз маъракаҳо бо ақидаи он ки дуо бидъат аст, баромада рафтаанд ва он нафаронеро, ки дар ҳаққи соҳиби маърака ва гузаштагони он хонадон дасти дуо мебардоштанд, ба бидъаткориву хатокорӣ гунаҳкор мекарданд.

Дар хотиранд рӯзҳое, ки соли 1993 Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар дохили як хайма фармони таъсиси қувваҳои мусаллаҳро ба имзо расониданд, зеро он замон Қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ танҳо аз як хайма иборат буд.