«ҳамон тавре намоз бигузоред, ки маро дидед намоз мегузорам».

Парчамдорӣ дар таърихи миллату давлатдории кишварҳои олам таърихи ниҳоят қадим дошта, тибқи маъхазҳои бостонӣ ниёкони миллати тоҷик аз нахустин мардумоне буданд,

Хонандаи гиромӣ, чӣ хеле ки мову шумо огоҳ ҳастем, яке аз хислатҳои ҳамидаи мусалмонон роҳнамоии мусалмонон ба роҳи рост, худотарсӣ, огоҳ кардан аз баду нек, донистани қадри ҳамдигар, ба ҷо овардани хизмати падару модар, қадршиносии заҳматҳои нафароне мебошад, ки дар амнияту осоиштагии мову шумо саҳм доранд.

Конститутсияи Тоҷикистон бо ризоияти раъйи озоди мардуми кишвар қабул шуд, он Қонуни асосист, ки ҳаёти мардуми Тоҷикистонро ба тартибу низом медарорад ва ба он оромии миллат таъмин гардида, молу мулк, шараф, обрӯву номус ҳифз шуда, дину диёнат кафолат дода мешавад, тамоми қонунҳо ва санадҳои меъёрӣ-ҳуқуқӣ мутобиқ ба Конститутсия қабул карда мешаванд.

Имсол мардуми шарифи кишварамон 30 – юмин солгарди ба таври раъйпурсии умумӣ қабул гардидани ҳуҷҷати сарнавиштсози худ – Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистонро бо як ҷаҳон фараҳу шодӣ таҷлил менамоянд.

«Ҳуббул-Ватани минал-имон». Яъне дӯст доштани Ватан аз гӯшаи имондорист) тасдиқкунандаи ин гуфтаҳост.