Парчам, ки бо номҳои байрақ ва ливо миёни мардуми мо маъруф аст, дар таърихи Ислом падида ё рӯйдоди бегона нест. Яке аз хусусиятҳои хоси он муттаҳидию сарҷамъии мардуми як давлат баҳри ҳимояи арзишҳои миллӣ, давлатӣ ва сарзамини аҷдодӣ мебошад.

Муҳимтарин дастоварди Тоҷикистон зери роҳбарии Пешвои миллат дар радифи садҳо дастовардҳои сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоию маънавӣ ин ташкили ҷараёни эҳёи фарҳангӣ мебошад.

Имрўз баъди сипарӣ гардидани 31 сол аз қабули Конститутсия таҳти сарварии Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мардуми кишвар ба фатҳи қуллаҳои баланди пешрафту созандагӣ ва худшиносию ҳувияти миллӣ қадамҳои устувор мегузоранд.

Дар тамоми олам низоми ҳаёти башарӣ ва дараҷоти ҳуқуқиро қонунҳо муайян мекунанд, ки онҳо мутобиқ ба Қонуни асосӣ ва ё Конститутсия мебошанд. Аслан қонунҳо маҷмӯи муқаррароту қоидаҳоест, ки аҳли башар дар давоми ҳазорсолаҳо таҷрибаи ҳаётро барои манфиати халқу миллатҳои ҳамон замон ва замони оянда ҳамчун дастурамал ба мерос гузоштаанд.

Ба шароити ноороми олам, ки дар он аксаран хонаи мардуми мусулмон месӯзад, назар намуда аз ҳоли ҳузнангези мардуми хонабардӯши Шарқ, дили кас реш мегардад.

Яке аз муҳимтарин хизматҳое, ки барои бузургдошти забони тоҷикӣ анҷом шудааст, ин фатвои Имоми Аъзам буд, ки хондани намозро ба забони тоҷикӣ иҷозат доданд. Тибқи фармудаи Имом Абӯҳанифа, дар намоз ба ҷуз аз тиловати Қуръон, боқӣ ҳамаи дуоҳо метавонад ба забони тоҷикӣ анҷом дода шавад.