Солҳои охир амалҳои ғайриинсонии гурӯҳҳои террористӣ ҷомеаи ҷаҳонро дар ташвиш гузоштааст. Зуҳури ин зуҳуроти номатлуб бисёр кишварҳоро ба қашшоқӣ овард, зеро ифротиён ба ҳеҷ ваҷҳ ҳавасманд нестанд, ки мардум осуда умр ба сар барад.

Саъйу талош кардан баҳри ободонии ҷомеа ва таъмини зиндагии саодатмандона барои ҳар фарди мусулмон ҳатмӣ ва зарураст. Чунки дунё киштзоре барои ҷаҳони охират аст ва ҳадафи мусулмон аз кору пайкораш дар ин дунё касби рӯзии ҳалол, эҳсону некӣ кардан ба афроди ҷомеа ва ободии кишвару ватан аст.

Мусаллам аст, ки Осиёи Марказӣ дар ҷаҳон минтақаи хеле мураккаб ва муҳим маҳсуб ёфта, дар он манфиатҳои абарқудратҳои ҷаҳонӣ ва минтақавӣ ба ҳам печидаанд. Имрӯз кишварҳои минтақа таҳаввулоти геополитикӣ ва геостратегиро дар соҳаи амнияти миллӣ ва минтақавӣ паси сар мекунанд.

Вақте Худованд инсонро офарид, дар вуҷудаш ангезаҳои ғаризаи ҷинсиро ба амонат гузошт ва роҳҳои машрӯъи онро барояш тафҳим намуд.

Зан мавҷудест, ки вуҷудаш саршор аз муҳаббат, меҳр, каромат, шарофат ва латофат буда, барои ҳастии сайёра чун сутуни устувор бори зиндагиро таҳаммул менамояд. Ин мавҷуди олам дорои сиришту сармояест, ки ҳар ҳар лаҳза инсониятро ба сӯи такомули ҳаёт ҳидоят менамояд. Ӯ чун фариштаест, ки боли пурмеҳру нозашро барои башарият мекушояд.

Коршиносони Маркази исломшиносӣ дар назди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар заминаи баррасии омӯзиш ва таҳлили сабабу омилҳои шомилшавии ҷавонон ба саффи ҳизбу ҳаракат ва равияҳои ифротии диниву сиёсӣ ҷиҳати муайн намудани омилҳои таҳрикдиҳандаи ин раванди номатлуб як идда маълумоти муфид барои натиҷагирӣ ва хулосабарорӣ дастрас намуданд.